अब्दुल-बहांचे जीवन

१९०७ च्या सुरुवातीलाच अब्दुल-बहांनी आपल्या कुटुंबाला, अक्का पासून खाडीच्या पलिकडे हैफा येथे हलवण्यास सुरुवात केली होती, जेथे त्यांनी कार्मेल पर्वताच्या पायथ्याशी एक घर बांधले होते. १९०८ मध्ये ऑटोमन साम्राज्यात सुरू असलेला उपद्रव यंग तुर्क क्रांतीमुळे संपला. सुलतानने साम्राज्यातील सर्व धार्मिक आणि राजकीय कैद्यांची सुटका केली, ज्यामुळे दशकांच्या कैद आणि हद्दपारीनंतर अब्दुल-बहा स्वतंत्र झाले.

बऱ्याच अडचणी असून सुद्धा महात्मा बाब ह्यांच्या समाधीचे कार्य पुढे चालू राहिले, पर्वताच्या मध्यावर त्या ठिकाणी जे स्वत: बहाउल्लाहांनी निवडले होते. मार्च १९०९ मध्ये, अब्दुल-बहांनी बांधलेल्या समाधीत महात्मा बाब ह्यांचे अवशेष उदात्त समाधि-स्थळात स्थापित करू शकले.

पुढच्या वर्षी अब्दुल-बहांनी ‌इजिप्तला जाण्यासाठी हैफा सोडले, जेथे ते एक वर्ष राहिले आणि तेथे त्यांनी आपला वेळ राजदूत, बुद्धीवादी, धार्मिक नेते आणि पत्रकारांना भेटण्यात घालवला. उन्हाळ्याच्या शेवटच्या दिवसात १९११ मध्ये ते जहाजाने युरोपला गेले, आणि लंडनला जायच्या आधी फ्रान्स मध्ये थोनोन-लेस बेन्स या रिसोर्टवर थांबले.

१० सप्टेंबर १९११ रोजी सिटी टेंपल चर्चच्या व्यासपीठावरून अब्दुल-बहांनी आपल्या आयुष्यात प्रथमच सार्वजनिक सभेस संबोधिले. त्याच्याच पुढच्या महिन्यात इंग्लंडमध्ये एक महिन्याचे लांबलचक वास्तव्य अथक कार्यकलापांनी, बहाउल्लाहांच्या शिकवणींना पुढे वाढवण्यात आणि त्याद्वारे समकालीन लहान मोठ्या समस्यांचे समाधान करण्यात, सार्वजनिक सभेतील वक्तव्याद्वारे, पत्रकारांना भेटून, आणि व्यक्तिंना भेटून संभाषण साधण्यात भरलेले होते. लंडन मधील दिवस आणि मग पॅरिस, त्यामुळे एक प्रस्तुतीकरणाचा आराखाडा तयार झाला ज्याचा वापर ते आपल्या संपूर्ण यात्रांच्या दरम्यान करणार होते.

१९१२ च्या वसंत ऋतूत अब्दुल-बहांनी ९ महिने अमेरिका आणि कॅनडाची यात्रा केली. त्यांनी एका समुद्रतटापासून ते दुसऱ्या समुद्रतटापर्यंत प्रवास केला, ते सर्व प्रकारच्या श्रोत्यांना संबोधत करीत राहिले आणि सर्व दर्जाच्या व पदाच्या लोकांना भेटले. वर्षाच्या शेवटी १९१३ ला ते ब्रिटनला परतले, जेथून त्यांनी फ्रान्स, जर्मनी, हंगेरी आणि ऑस्ट्रिया या देशांचा प्रवास केला. शेवटी मे महिन्यात ते इजिप्तला परतले आणि ५ डिसेंबर १९१३ रोजी पवित्र भूमीला परत आले.

अब्दुल-बहांच्या पाश्चिमात्य देशातील दौऱ्याने बहाउल्लाहांच्या शिकवणींचा प्रसार करण्यासाठी आणि युरोप व उत्तरी अमेरिकेत बहाई समुदायाची सुदृढ स्थापना करण्यासाठी बरेच महत्वाचे योगदान लाभले. युरोप आणि उत्तर अमेरीका या दोन्ही भूखंडात आधुनिक समाजाबद्दल चिंता करणाऱ्या, विश्वशांति, महिलांचे अधिकार, वांशिक समानता, समाज सुधार आणि नैतिक विकास ह्या विषयांसंबंधी चिंतित असणाऱ्या सर्व प्रकारच्या श्रोत्यांकडून त्यांचे मोठ्या प्रमाणावर प्रशंसात्मक स्वागत झाले.

अब्दुल-बहांच्या प्रवासांमध्ये संदेश असायचा-चिरप्रतिक्षित आणि प्रतिज्ञापित अशी संपूर्ण मानवतेच्या एकतेचे हे युग आहे ही घोषणा. ते सारखे म्हणायचे की शांति स्थापित करण्यासाठी सामाजिक अनुकूल परिस्थिती निर्माण करण्याची आणि आंतरराष्ट्रीय राजकीय उपकरणांच्या निर्मितीची गरज आहे. दोन वर्षांच्या आतच अब्दुल-बहांनी बजावलेले भाकित सत्यस्थितीत रूपांतरित झाले आणि जागतिक स्तरावर कलह पसरले.

त्यांच्या वृद्धा्वस्थेत अब्दुल-बहा असामान्यपणे ऊर्जापूर्ण होते. ते फक्त हैफातील बहाईंसाठी नव्हे तर आंतरराष्ट्रीय चळवळीत सामिल सर्व नागरिकांचे एक प्रेमळ पिता होते. त्यांच्या पत्रव्यवहारामुळे समुदायासाठी संघटनात्मक आराखाडा स्थापन करण्याच्या जागतिक प्रयत्नांना मार्गदर्शन केले. पवित्र भूमीत येणाऱ्या तीर्थयात्र्यांच्या सतत प्रवाहाशी त्यांनी केलेल्या संवादामुळे, जगभरातील श्रद्धावंतांना निर्देश आणि प्रोत्साहन मिळविण्यासाठी आणखी एक साधन प्राप्त झाले.

७७ वर्षांच्या वयात २८ नोव्हेंबर १९२१ मध्ये जेव्हा त्यांचे स्वर्गारोहण झाले, तेव्हा त्यांच्या अंत्ययात्रेत अनेक धर्माच्या पार्श्वभूमीचे १०,००० शोकाकुल लोक सहभागी झाले होते. एका परप्रिय प्रशंसित व्यक्तिसाठी स्वयंस्फूर्तपणे श्रध्दांजली अर्पण करतांना, अब्दुल-बहा संपूर्ण मानवजातीस “सत्याच्या मार्गाकडे अग्रेसर करणारे नेता”, “एक शांति स्तंभ” आणि “परमेश्वराचे वैभव आणि महानतेचे मूर्तस्वरूप होते” असे गुणगान केले गेले.

अब्दुल-बहांचे अवशेष कार्मेल पर्वतावर महात्मा बाब यांच्या पवित्र समाधीतील एका भागात चिरशांतिसाठी स्थापित केले गेले.